Exploring Architectural Education From the Resilience Perspective: the Case of the Pandemic Experience

Abstract

Son yıllarda tsunami, kuraklık, sıcak hava dalgaları, orman yangınları ve depremler gibi dünyada çok sayıda felaket meydana geldi. Doğal afetler dışında, ekonomik çöküş, salgın hastalıklar, sosyal çatışmalar, yoksulluk, dünya kaynaklarının giderek azalması, iklim değişikliğinin etkileri, terör ve savaş gibi pek çok krizle karşılaşıldı. Bu felaket ve afet döneminde, beklenmedik ve zorlayıcı olaylar karşısında sağ kalabilmek için dayanıklı ve esnek sistemlere ihtiyaç vardır. Dayanıklı esneklik (Resilience) kavramı bir sistemin, şoklar, krizler karşısında veya bir değişiklik sonrasında kendini toplama kabiliyetini ifade eder. Bu kavram, zorluklar karşısında karmaşık sistemlerin davranışlarını ve niteliklerini anlamak amacıyla birçok alanda kullanılmaktadır. Dayanıklı esneklik (resilience) kavramı farklı kaynaklarca farklı şekillerde dilimize aktarılmıştır. Bunlardan bir kısmı dayanıklılık, direnç, esneklik, yılmazlık, toparlanma, sağlamlık ve metanettir. Tek başına bu terimler yetersiz kaldığı için kavramın hem değişim, dönüşüm ve yenilenme boyutunu yansıtan esneklik; hem de güçlükler karşısında ayakta kalma boyutunu temsil eden dayanıklılık kavramı beraber kullanılmıştır. Pandemi ile birlikte, mimarlık eğitiminin esnek ve dirençli olma ihtiyacı gündeme gelmiştir. Dahası, pandemi sürecinde pek çok yeni araç ve yöntem deneyimlenmiştir ve bunların bazılarının kalıcı olacağı tahmin edilmektedir. Eğitim sisteminin pandemi sürecinde dönüşmesi, adaptif dayanıklılık çerçevesi ile uyuşmaktadır. Bu bağlamda, pandemi deneyimi, mimarlık eğitiminin zorluklar karşısında dönüşüm sürecine dair gözlemlenebilir bir örnek sunmaktadır. Yaşanan ve yaşanacak diğer zorluklar karşısında mimarlık eğitiminin dönüşümünü ve yeni koşullara uyumunu anlamak ve yönlendirmek için yaşanan güncel değişimleri anlamak ve analiz etmek büyük önem taşımaktadır. Bu çalışma, gelecek zorluklar karşısında mimarlık eğitiminin dönüşümüne dair içgörü sağlamak için pandemi örneğini ele almaktadır. Bu bağlamda mimarlık eğitiminin yaşadığı değişimler dayanıklı esneklik perspektifinden incelenmektedir. Bu amaçla öncelikle dayanıklı esneklik kavramı ve mimarlık eğitiminin bazı temel karakteristikleri (müfredat, araçlar, öğrenme ortamı ve etkileşim) tartışılmıştır. Böylece mimarlık eğitimine dayanıklı esneklik çerçevesinden bakmaya yardımcı olacak bir zemin oluşturulmuştur. Çerçeveyi belirledikten sonra, mimarlık eğitiminin daha önce geçirdiği dönüşümleri karşılaştığı zorluklarla ilişkili şekilde ele almak için mimarlık eğitimi üzerine bir literatür taraması yapılmıştır. Son olarak, TOBB ETÜ Mimarlık Bölümü'nün pandemi deneyimine ilişkin hocalar, öğrenciler ve idari kadro ile mülakatlar yapılmıştır. Bu çalışma ile Türkiye'deki mimarlık eğitim sisteminin dayanıklılığını arttırmaya dair veri toplanması, stratejiler üretilmesi ve eğitim sisteminin gelecekteki krizlere daha iyi uyum sağlamasına katkı koymak hedeflenmiştir.

There had been numerous disastrous events in the last decades, including natural disasters such as tsunamis, droughts, heatwaves, forest fires, and earthquakes. Moreover, there had been pandemics, economics crisis, social conflicts, poverty, the gradual decrease in world resources, effects of climate change, terrorism, and war. In the midst of this time of conflicts and disasters, resilience capacities of natural and social systems became more relevant than before. Resilience is a concept that emphasizes the ability or capacity of a system to absorb disturbance and prevent its function in the face of shocks, disturbances or while undergoing a change. Nowadays, resilience is utilized by many fields to understand the behavior and attributes of complex systems in the face of disturbances. With the global health crisis, namely the COVID-19 pandemic, the need for architectural education to be flexible and resilient in the face of disturbances has been brought into the focus. Moreover, new tools, ways, and methods were experienced during the "emergency remote learning" that took place to prevent the spread of the virus. It is predicted that positive aspects of emergency remote learning will remain, and higher education would transform. This response of the education system is similar to the adaptive resilience framework. In this manner, the recent pandemic experience provides an observable example of the adaptation process of architectural education in the face of disturbances. To understand and lead the transformation of the architectural education to new conditions, it is crucial to understand and analyze current changes that architectural education goes through. This study adopts resilience perspective and takes the example of the pandemic experience to provide insight into the transformation of architectural education in the face of future challenges. To do this, first, the concept of resilience and the genetic characteristics of the architectural education (curriculum, tools, learning environment and interaction) are discussed. A new understanding of resilience is developed, which is then used as a foundation to explore architectural education from the resilience perspective. After setting the framework, a literature review on architectural education is conducted in order to address the disturbances that education systems went through in relation with their transformations. Finally, the pandemic experience of TOBB ETU Department of Architecture is examined to provide data to develop strategies to increase the resilience of education systems and insights for adapting better to future disturbances.