Akut Dekompanse Kalp Yetersizliğinde İnotropik Desteği De İçeren Optimal Tedavi Sonrası Natriüretik Peptid Düzeyleri İle Uzun Dönem Prognozun İlişkisi

Abstract

Objective: Natriuretic peptide levels at initial presentation and especially discharge levels have been identified as powerful predictors for long term outcomes in patients with decompensated heart failure. However, changes in natriuretic peptides levels during therapy in predicting clinical outcomes remains to be established. The aim of this study was to evaluate whether changes in natriuretic peptide levels in response to heart failure therapy with inotropic support in patients hospitalized with acute decompensated heart failure may have a role in predicting long-term outcomes. Material and Method: The study population consisted of 44 patients hospitalized for the management of decompensated heart failure with NYHA class IV, left ventricular ejection fraction <35% and treated with 24 h infusion of inotropic therapy, either levosimendan (n=26) or dobutamine (n=18) in addition to optimal pharmacologic therapy with oxygen, diuretics, IV vasodilators. Blood samples for NT-proBNP measurements were obtained from all patients at admission and 48 h after the initiation of heart failure therapy. The study population was followed-up for 6 months after discharge. Results: During 6-month follow-up period, 16 patients (38%) died, 10 (38.4%) in the levosimendan group and 6 (33.3%) in the dobutamine group (p=ns). NT-proBNP levels at admission were significantly higher in patients who died compared to those who survived in study population (25.905±3.251 vs 11.684±2.022 pg/mL, p<0.01) and also, in subgroup-analysis of both levosimendan (23.723±4.052 vs 12601 ± 2601 pg/ml, p<0.05) and dobutamine (30.268±5.476 vs 10.555±3.269 pg/mL, p<0.01). After 48 h of heart failure therapy, NTproBNP levels were also found to be significantly higher in patients who died compared to those who survived in study population (19.602±3.473 vs 8.854±2.052 pg/mL, p<0.01) and also, in both levosimendan (16.902±4.041 vs 7.972±2.053 pg/mL, p<0.05) and dobutamine (25.002±6.474 vs 10.324±4.422 pg/mL, p<0.05) groups. A greater mean percentage of NT-proBNP reduction at 48 h was observed in patients who survived compared to those who died in study population (-34±5% vs -13±14%) and also, in both levosimendan (-36±8% vs -24±13%) and dobutamine (-32±8% vs +9±32%) groups. Conclusions: The results of this study suggested that in patients hospitalized with acute decompensated heart failure, natriuretic peptide levels at admission as well as the magnitude of natriuretic peptide reduction in response to heart failure therapy with inotropic agents may have prognostic significance for long-term mortality.

Amaç: Akut kalp yetersizliği ile hastaneye kabul edilen olgularda gerek hastaneye kabul sırasındaki gerekse tedavi sonrası hastaneden çıkış dönemindeki natriüretik peptid düzeylerinin prognozun güçlü öngördürücüsü olduğu bilinmektedir. Ancak tedaviye alınan nörohormonal yanıtın bir göstergesi olan natriüretik peptid düzeylerindeki azalma oranının prognostik önemi açık değildir. Bu çalışmanın amacı, akut dekompanse kalp yetersizliği olgularında pozitif inotropik desteği de içeren kalp yetersizliği tedavisi ile natriüretik peptid düzeylerinde sağlanan değişimin uzun dönem prognostik rolünü değerlendirmekti. Gereç ve Yöntem: Akut dekompanse kalp yetersizliği kliniği ile hastaneye yatışı yapılan, fonksiyonel kapasitesi NYHA III-IV, sol ventrikül ejeksiyon fraksiyonu <0,35 olan ve oksijen, diüretik ve vazodilator ile yapılan optimal tedaviye ilave 24 saatlik (s) dobutamin (n=18) veya levosimendan (n=26) uygulamasıyla inotropik destek verilen 44 olgu çalışmaya dahil edildi. Hastaneye kabul ve inotropik destek sonrası 48.s NT-proBNP düzeyleri değerlendirildi. 6 aylık takipte ölüm görülen olgular belirlendi. Bulgular: Altı aylık takip süresi içinde, levosimendan grubunda 10 hasta (%38,4), dobutamin grubunda 6 hasta (%33,3) olmak üzere toplam 16 ölüm (%38) gözlendi (p>0,05). Ölen olguların hastaneye kabulündeki NT-proBNP düzeyleri, yaşayan olgulara göre hem tüm grupta (sırasıyla 25.905±3.251 ve 11.684±2.022 pg/mL, p<0,01) hem de subgrup analizinde levosimendan (sırasıyla 23.723 ± 4.052 ve 12.601 ± 2601 pg/mL, p<0,05) ve dobutamin (sırasıyla 30268 ± 5476 ve 10.555 ± 3.269 pg/mL, p<0,01) gruplarında anlamlı yüksek bulundu. Optimal kalp yetersizliği tedavisine ilave inotropik destek sonrası 48.s NT-proBNP düzeyleri benzer şekilde ölen olgularda yaşayan olgulara göre hem tüm grupta (sırasıyla 19.602±3.473 ve 8.854±2.052 pg/mL, p<0,01) hem levosimendan (sırasıyla 16.902±4.041 ve 7.972±2.053 pg/mL, p<0,05) ve hem de dobutamin (sırasıyla 25.002 ± 6.474 ve 10.324±4.422 pg/mL, p<0,05) grubunda anlamlı yüksek bulundu. NT-proBNP düzeylerindeki azalma oranının yaşayan olgularda, ölen olgulara göre hem tüm grupta (sırasıyla - %34±5 ve - %13 ± 14) hem levosimendan grubunda (sırasıyla - %36±8 ve - %24±13) hem de dobutamin grubunda (sırasıyla - %32±8 ve + %9±32) daha fazla olduğu tespit edildi. Sonuç: Bulgularımız, akut dekompanse kalp yetersizliği nedeniyle hastaneye yatırılan olgular da, hastaneye kabul sırasındaki natriüretik peptid düzeyleri kadar, kalp yetersizliği tedavisine yanıt olarak natriüretik peptid düzeylerinde sağlanan azalma oranlarının da uzun dönem prognozun bir göstergesi olabileceğini desteklemektedir.