Opportunity and Willingness as a Pre-Theoretical Framework in Explaining Wars

Abstract

Grand theories of international relations seek to produce general patterns, which are supposedly valid across time and space, yet fail to address particular actors and cases. According to Benjamin Most and Harvey Starr “general” and “universal” models, which only operate under certain explicitly prescribed conditions, do not suffice to generate a systemic understanding of foreign policy decisions and international phenomenon. The pre-theoretical framework of “opportunity and willingness,” which Most and Starr develop, produces a general model to analyze world affairs in a consistent way. This framework does not highlight any concrete factor such as power preponderance, regime type, and composition of elite or polarity as a condition for an international phenomenon. Instead, “opportunity and willingness” is more interested in what these factors represent and how these factors shape state behaviors. In other words, the “opportunity and willingness” framework suggests a model that still enables generalizations but also has power to explain particular cases.

Uluslararası İlişkilerin ana kuramları zaman ve mekân açısından istisnailik kabul etmeyen genellenebilir bir bilgi üretmeyi amaçlar. Ne var ki, bazı aktörler ve vakaları açıklamakta her zaman başarılı olamaz. Benjamin Most ve Harvey Starr’a göre, genellenebilir ve evrensel modeller hususi olarak belirlenmiş koşullar üzerine kurulmuştur ve bu yüzden dış politika yapımı ve uluslararası ilişkiler olguları ile ilgili sistemik bir anlayış geliştirmekte yetersiz kalabilirler. Bu yüzden dünya meselelerini daha tutarlı ve genel bir model vasıtasıyla açıklayabilmek için “fırsat ve isteklilik” ön kuramsal çerçevesini önermişlerdir. Bu çerçeve, uluslararası ilişkileri analiz ederken kuvvet üstünlüğü, rejim şekli, sistemin yapısı veya elit kompozisyonu gibi somut değişkenleri özellikle vurgulamaz. Bunun yerine, “fırsat ve isteklilik” bu koşulların neyi temsil ettiğiyle ve devlet davranışlarını nasıl şekillendirdiğiyle daha fazla ilgilidir. Diğer bir ifadeyle, genelleme yaparken istisnai vakaları açıklama gücünü yitirmeyen bir model tavsiye eder.